แน่นอนว่าถ้าพูดถึงสโมสรฟุตบอลที่ประสบความสำเร็จสักทีม ผลงานหน้าฉากของนักเตะ หรือผู้จัดการทีม ย่อมเป็นสิ่งสำคัญที่เรานึกถึง
แต่หากมองไปหลังฉาก การบริหารของเจ้าของทีม และผู้บริหาร ย่อมสำคัญไม่แพ้กัน ยิ่งในยุคโมเดิร์น ฟุตบอล ที่การเงินมีความสำคัญในการขับเคลื่อนทีม
[Source : WordPress (Shoutsfromthestands)]
การบริหารงานสโมสรฟุตบอลไม่ใช่เรื่องง่าย ถึงคุณจะมีเงินเป็นถุงเป็นถังเหมือน “โรมัน อบราโมวิช” หรือ “ชีคมันซูร์” คุณก็มีสิทธิ์ตกม้าตาย หรือถูกจดจำในฐานะผู้ร้ายได้ หากการบริหารงานของคุณไม่ชอบมาพากล ยิ่งมันไปกระทบกับการพัฒนาของทีม คุณยิ่งถูกหมายหัวไปใหญ่
“ทำดีร้อยครั้ง ไม่เท่าทำเลวครั้งเดียว” เป็นประโยคที่ใช้ได้ดีเสมอกับพวกเจ้าของทีมทั้งหลาย เพราะเรื่องอื้อฉาว และการตัดสินใจที่ผิดพลาด มักจะถูกจดจำตลอด
เหมือนที่คุณจดจำคำพูด “ผู้หญิงอังกฤษไม่ชอบล้างจิ๊มิ” ของ “ออเรลิโอ เด ลอเรนติส” ประธานจอมห่ามของนาโปลี หรือคำขอสร้างรั้วช็อตไฟฟ้ากันแฟนบอลของ “เคน เบตส์” อดีตประธานตัวแสบของเชลซี แบบกี่ปีก็ไม่ลืม
(Source : Sporting News)
แต่นอกเหนือไปกว่านั้น ยังมีเจ้าของทีมอีกบางส่วน ที่เรื่องราวด้านแย่ๆ ของพวกเขา ส่งเสียงดังมากกว่าคำพูดห่ามๆ หลายร้อยพันเท่า และวันนี้เราจะพาไปรู้จักพวกเขากัน ว่ามันบ้าบอแค่ไหน
ครอบครัวเวนกี้ (แบล็คเบิร์น โรเวอร์ส)
(Source : Daily Mail)
ครอบครัวเวนกี้ ถือเป็นกลุ่มธุรกิจที่ประสบความสำเร็จทางด้านอาหาร และยาจากประเทศอินเดีย ในชื่อของ “วี เอช กรุ๊ป” พวกเขาเข้ามาเทคโอเวอร์ “กุหลาบไฟ” แบล็คเบิร์น โรเวอร์ส ปลายปี 2010 โดยถือหุ้น 99.9% และประกาศขายของแต่แรก ว่าจะพาแบล็คเบิร์นกลับไปเล่นฟุตบอลที่สวยงามมีเสน่ห์
“กุหลาบไฟ” ตอนนั้นยังอยู่ในพรีเมียร์ลีก และมีผลงานพอไปวัดไปวาได้ อยู่ราวๆ กลางตาราง คุมทีมโดย “แซม อัลลาไดซ์” กุนซือมากประสบการณ์ ซึ่งตอนนั้นก็ถือว่าเป็นมือดีคนนึงของวงการ
(Source : Daily Mirror)
อย่างที่ทราบกัน ว่า “บิ๊กแซม” มีสไตล์ฟุตบอลที่ค่อนข้างโบราณ แม้มันจะได้ผลดี และพาทีมอยู่รอดตลอด แต่มันก็ไม่ค่อยน่าพิสมัย เจ้าของใหม่เลยสั่งปลดกลางอากาศซะเลย ถือเป็นข่าวช็อทั้งวงการ ขนาด “เซอร์ อเล็กซ์ เฟอร์กูสัน” ยังออกมาสัมภาษณ์ว่า มันเกิดอะไรขึ้นฟระเนี่ย!
คุณคิดว่าคนที่มาแทน จะเป็นกุนซือมีชื่อใช่มั้ยล่ะ? ป่าวเลย! เพราะเวนกี้โดนมนต์เสน่ห์เป่าหูมาตั้งแต่ก่อนมาเทคโอเวอร์ ว่าให้ทำการตั้ง “สตีฟ คีน” ผู้ช่วยของบิ๊กแซม ที่ไม่เคยเป็นนายใหญ่เบอร์ 1 มาก่อน ขึ้นมาคุมทีมต่อ เกิดคำถามจากแฟนบอล ว่าเนี่ยนะ จะทำให้ฟุตบอลของทีมสวยงาม?
(Source : Daily Mail)
จากอันดับกลางตาราง ผลงานตกต่ำลงจนทีมต้องมาลุ้นหนีตกชั้น แม้สุดท้ายจะรอดมาได้ แต่ในซีซัน 2011/12 ต่อมา พวกเขาก็ไม่รอดสันดอน จบรองบ๊วยหล่นชั้น โดยคีนได้คุมทีมยาวทั้งปี แบบไม่โดนปลดด้วย ให้ตายเถอะ!
นับตั้งแต่ซีซันนั้น อดีตแชมป์พรีเมียร์ลีก 1 สมัย ยังคงอยู่ในมือของครอบครัวเวนกี้เหมือนเดิมไม่เปลี่ยน สไตล์การเล่นบอลสวยงาม ก็ยังไม่มีให้ชื่นใจไม่เปลี่ยน แต่ที่เปลี่ยนคือพวกเขากลายเป็นสมาชิกถาวรของ “เดอะ แชมป์เปียนชิพ” ไม่เคยได้อันดับดีกว่าอันดับ 8 แถมมีซีซันนึงยังตกชั้นลงไปแวะเยี่ยม “ลีกวัน” มาแล้วอีกต่างหาก
แซม ฮัมมาน (วิมเบิลดัน)
(Source : The Irish Post)
เคยได้ยินฉายา “เครซีแกงค์” กันใช่มั้ยครับ? หลายคนคงเข้าใจว่าไอ้ฉายาบ้าบิ่นนี้ มันเกิดจากพฤติกรรม และสไตล์การเล่นของนักเตะวิมเบิลดัน ที่นำทีมโดย “วินนี่ โจนส์” แต่ความจริงแล้ว ความ “เครซี่” มันมีตั้งแต่ระดับเจ้าของสโมสรเลยต่างหาก!
ถึงวิมเบิลดัน ภายใต้การดูแลของนักธุรกิจเชื้อสายเลบานอนรายนี้ จะมีเกียรติประวัติที่น่าภูมิใจไม่น้อย ทั้งการต่อสู้เลื่อนชั้นจากลีกล่างจนขึ้นมาดิวิชั่น 1 (ชื่อเดิมของพรีเมียร์ลีก) และคว้าแชมป์เอฟเอ คัพ 1988 แบบหักปากกาเซียนด้วยการล้มลิเวอร์พูล
(Source : The Telegraph)
แต่เรื่องพฤติกรรมอันดีเดือด ก็มีให้เราเห็นจากฮัมมานเรื่อยๆ ไม่ว่าจะเป็น การเผาเสื้อนักเตะทีมตัวเองหลายครั้ง, เผาผ้าพันคอในห้องแต่งตัวนัดเยือนเวสต์แฮม เพื่อปลุกใจนักเตะ, สัญญาว่าจะจูบ “ดีน โฮลส์เวิร์ธ” หากเขาทำประตูได้เกินเป้าหมาย หรือข่าวลือว่าเขาใส่เงื่อนไขในสัญญาของกุนซือ “บ๊อบบี้ กูลด์” ว่า ฮัมมานมีสิทธิ์เปลี่ยนตัวนักเตะ 45 นาทีก่อนเตะ!
ทีเด็ดกว่านั้น แกยังเคยขัง “ร็อบบี้ เอิร์ล” อดีตกัปตันทีมวิมเบิลดัน ไว้ในห้องล็อคเกอร์ ตอนที่เอิร์ลเข้ามาเจรจาย้ายมาร่วมทีมจากปอร์ทเวล โดยฮัมมานบอกว่าเขาเอากุญแจไปเก็บไว้ในกางเกงในตัวเอง และจะปล่อยเมื่อเอิร์ลตกลงเซ็นสัญญากับวิมเบิลดัน
(Source : Sky Sports)
วีรกรรมเกี่ยวกับการกินก็มี โดยมีข่าวลือบ่อยครั้ง ว่าสมัยเป็นเจ้าของวิมเบิลดัน แกชอบให้นักเตะกินอัณฑะของแกะ เพราะเป็นเรื่องความเชื่อแบบเลบานอน หรือสมัยที่แกมาเป็นเจ้าของสโมสรคาร์ดิฟฟ์ แกเคยบีบให้ “สเปนเซอร์ ไพรเออร์” กองหลังของทีมต้องกินเมนูเดียวกัน หากอยากจะย้ายไปแมนฯ ซิตี้ ที่ทาบทามขอซื้อตัวมา
และนอกเหนือจากพฤติกรรม “เครซี่” ที่ว่าไป แกยังเป็นคนขายสโมสรในช่วงที่ทีมยังอยู่พรีเมียร์ลีก เพื่อหวังกำไร ถึงจะไปโทษแกคนเดียวก็ไม่ถูก แต่ก็ต้องยอมรับว่ามีส่วนสำคัญต่อทีมอันเป็นเอกลักษณ์ ในภายหลัง
เพราะการบริหารงานหลังจากนั้น ทำทีมต้องตกชั้น ไร้สนามอยู่ และท้ายที่สุด กับหายนะเรื่องการตัดสินใจย้ายไปอยู่มิลตัน คีนส์ ด้วยเหตุผลทางธุรกิจ จนได้ชื่อสโมสรใหม่ว่า “มิลตัน คีนส์ ดอนส์”
(Source : Daily Mail)
การย้ายจากกลุ่มแฟนบอลเดิมที่เหนียวแน่น ทำให้เกิดกระแสแอนตี้อย่างรุนแรง เพราะมิลตัน คีนส์ อยากจะยึดความสำเร็จในอดีตของวิมเบิลดันติดไปด้วย นั่นทำให้มีกลุ่มแฟนบอลรวบรวมทุนตั้งสโมสรเองขึ้นมาในชื่อ “เอเอฟซี วิมเบิลดัน” นั่นเอง
ลูเซียโน่ กูชชี่ (เปรูจา)
(Source : Il Corriere dell’Umbria)
แวะไปที่อิตาลีกันบ้าง กับอดีตเจ้าของทีมเปรูจา ทีมที่เคยโลดแล่นอยู่ในกัลโช่ เซเรีย อา และเป็นสโมสรแจ้งเกิดแรกของ “ฮิเดโตชิ นากาตะ” บนแผ่นดินยุโรป
กูชชี่มีพื้นเพเดิมเป็นเจ้าของธุรกิจ ก่อนจะกระโดดเข้ามาแจมในแวดวงกีฬา เคยดำรงตำแหน่งรองประธานสโมสรโรม่า ในยุค 80 ก่อนจะเข้ามาเป็นเจ้าของสโมสรเปรูจา และฝากวีรกรรมทีเด็ดไว้ให้จดจำไม่น้อย
(Source : FIFA)
ประเด็นที่โด่งดังที่สุดของกูชชี่ คือการตัดสินใจยกเลิกการเซ็นสัญญากับ “อาห์น จุง วาน” กองหน้าทีมชาติเกาหลีใต้ หลังแนวรุกรายนี้ ยิงประตูชัยเขี่ยอิตาลีตกรอบฟุตบอลโลก 2002 โดยกูชชี่ให้เหตุผลว่า ไม่อาจร่วมงานกับคนที่ทำให้วงการฟุตบอลอิตาลีต้องผิดหวัง…
นอกจากนั้น เปรูจาในยุคของกูชชี่ ยังเคยสร้างเซอร์ไพรส์ด้วยการเซ็นสัญญากับ “ซาดี้ กัดดาฟี่” ลูกชายของผู้นำเผด็จการทางทหาร “มูอัมมา กัดดาฟี่” แห่งลิเบีย ทั้งๆ ที่หลายฝ่ายตั้งข้อสังเกตว่าซาดี้ ไม่ได้มีฝีเท้าควรเป็นนักบอลอาชีพด้วยซ้ำ โดยซาดี้อยู่กับทีมราว 3 ปี ลงเล่นในฐานะตัวสำรองนัดเดียว และเคยตรวจโด๊ปไม่ผ่านอีกต่างหาก
(Source : The Telegraph)
เรื่องการเซ็นสัญญากับซาดี้ สื่อเขาเชื่อว่ามีลับลมคมใน เพราะกูชชี่เองพัวพันกับการฉ้อโกง และมีธุรกิจแข่งม้าที่เอาจริงเอาจังอย่างมาก เพราะหากวัดกันที่ฝีเท้า คำจำกัดความที่สื่ออิตาลีเคยพูดว่า “ถึงซาดี้จะเพิ่มสปีดตัวเองเป็น 2 เท่าของที่มี ก็ยังช้ากว่าคนอื่นเขา 2 เท่า” คงเป็นคำตอบไปในตัว
ท้ายสุดกับเปรูจา สโมสรต้องล้มละลายในปี 2005 จนทีมหล่นตกชั้นไปไกล ตัวกูชชี่ก็โดนคดีฉ้อโกงภาษี จนต้องหอบครอบครัวหนีไปอยู่โดมินิกัน ก่อนจะกลับมารับโทษหลังจากนั้น นอนคุกไป 4 ปี
เคน ริชาร์ดสัน (ดอนคาสเตอร์ โรเวอร์ส)
(Source : Dondy Online, Balls.ie)
ถึงชื่อเสียงของริชาร์ดสัน และสโมสรดอนคาสเตอร์ จะไม่ค่อยคุ้นหูในบ้านเรา แต่วีรกรรมที่เขาทำไว้ มันช่างยากจะจดจำ เพราะพี่แกเล่น “เผาสนามตัวเอง”
ดอนดาสเตอร์ หรือเรียกเล่นๆ ว่า “ดอน” ถือเป็นอีกหนึ่งสโมสรเก่าแก่ของฟุตบอลอังกฤษ ก่อตั้งตั้งแต่ปี 1879 นู่น โดยสโมสรมีสนามอันเป็นที่รักของแฟนชื่อว่า “เบลล์ วิว” ซึ่งในยุคที่อนุญาตให้ไม่มีที่นั่ง สนามแห่งนี้เคยมีความจุแตะหลัก 40,000 คนเลยทีเดียว
(Source : Wikizeroo)
กาลเวลาทำให้สโมสรเก่าแก่แห่งนี้ ตกต่ำ และไม่ได้มีส่วนร่วมในลีกระดับบนของอังกฤษมากนัก จนในช่วงปี 1995 ที่แผนการขอสร้างสนามใหม่ของริชาร์ดสัน ถูกปฏิเสธโดยสภาเมือง เขาจึงวางแผนเผาเบลล์ วิว มันซะเลย เพื่อเรียกเอาเงินประกัน และหวังว่าสนามจะได้สร้างใหม่
ริชาร์ดสันไม่ได้ไปเผาเองหรอกครับ เขาจ้างทีมงาน 3-4 ราย โดยหนึ่งในนั้นคืออดีตทหารหน่วยรบพิเศษทางอากาศของอังกฤษ ซึ่งต่อมาถูกเจ้าหน้าที่ตำรวจติดตามตัว และรวบเข้าซังเตแบบยกแกงค์ เลยซัดทอดมาถึงริชาร์ดสัน ให้ไปนอนกินข้าวแดง 4 ปี ข้อหาลอบวางเพลิง
(Source : BBC)
เริ่มด้วยเรื่องการเผาสนาม ทำเอาเรื่องอื่นที่จะเล่าเบาไปเลย แต่มันก็ยังมีเรื่องที่อดเล่าไม่ได้ เพราะนอกจากผลงานของดอนคาสเตอร์ในสมัยแกเป็นเจ้าของจะตกต่ำ ถึงขนาดตกชั้นออกไปอยู่นอกลีก ด้วยการจมบ๊วย มีผลต่างประตูได้เสีย -83
แกยังเคยประหยัดค่าใช้จ่ายช่วงที่ดอนคาสเตอร์ กำลังจะล่มจม ด้วยการจ้าง “ผู้จัดการร้านของที่ระลึก” ของสโมสรสต็อคพอร์ท เคาท์ตี้ มาทำหน้าที่กุนซือของทีม! ไม่รู้ค่าจ้างเท่าไหร่ แต่น่าจะถูกที่สุดครั้งนึงของโลกฟุตบอลเลยแหละ!
บูลัต ชากาเยฟ (นูชาเทล ซามักซ์)
(Source : The Guardian)
นักธุรกิจชาวเชซเนีย เข้ามาเป็นเจ้าของสโมสร “นูชาเทล ซามักซ์” ทีมในลีกสูงสุดของสวิตเซอร์แลนด์ เมื่อกลางปี 2011 และอยู่ในตำแหน่งได้แค่ประมาณ 7-8 เดือน พร้อมฝากเรื่องราวน่าปวดหัวไว้มากมาย
ตลอดระยะเวลาแค่ 7 เดือน แกของขึ้นง่ายหรือไงก็ไม่ทราบ ปลดกุนซือไปทั้งหมด 4 ราย โดยมีครั้งนึงปลดแบบยกแผงทันทีที่ทีมแพ้ นอกจากนั้นยังตัดความสัมพันธ์กับสปอนเซอร์ของสโมสร และที่หนักหนาที่สุด คือการปลดพนักงานระดับปฏิบัติงานหลายราย และไม่สามารถหาคนมาแทนได้ทัน จนเกมแรกของซีซัน ไม่มีคนปรินท์ตั๋วเพื่อขาย!
(Source : eNCA)
ไม่เพียงแค่นั้น ระหว่างที่กำลังเกรี้ยวกราดบริหารงานทีมอย่างฮาร์ดคอร์ แกก็ถูกสอบสวนทันที เพราะวีซ่าที่แกใช้นั้นผิดกฎหมาย และเข้าสู่ประเทศมาอย่างไม่ถูกต้อง อะไรมันจะพังพินาศขนาดนั้น
ปิดฉากย่อหน้าสุดท้ายเรื่องราวให้ฮาร์ดคอร์สมกับซากาเยฟ เพราะการที่แกไปงัดข้อ ไม่เอาสปอนเซอร์ 2 รายใหญ่ ยังมีผลสำคัญให้ทีมล้มละลาย และปรับตกชั้นรวดเดียว 5 ดิวิชั่น ในช่วงปี 2012
แต่เคราะห์ยังดีที่สโมสรสามารถตั้งตัวกลับมาได้ใหม่ เริ่มไต่เต้าขึ้นมาจากลีกสมัครเล่น จนปัจจุบันซามักซ์ สามารถกลับมายืนบนลีกสูงสุดได้อีกครั้ง ถ้าซากาเยฟยังอยู่ คงเป็นไปไม่ได้….
(Source : Arcinfo)
นี่แค่เพียง 5 เจ้าของทีมสุดบ้าบอ ก็เล่ากันเพลิดเพลินยืดยาวแล้ว ยังไงถ้ากระแสตอบรับดี เราจะหาโอกาสเขียนถึงเจ้าของทีมประเภทนี้กันเพิ่มเติม ใครชอบก็รอติดตามกันนะ!
Picture : Eurosport Asia, Balls.ie, Dondy Online, WordPress (Shoutsfromthestands), Sporting News, Daily Mail, Daily Mirror, The Irish Post, The Telegraph, Sky Sports, Il Corriere dell’Umbria, FIFA, Wikizeroo, BBC, The Guardian, eCNA, Arcinfo
