ภาพยนตร์เรื่องมิสเตอร์ดื้อกันท่าเหรียญทอง ว่าด้วยเรื่องของ “ดื้อ” รับบทโดย ชานน สันตินธรกุล เด็กหนุ่มที่คอยกันท่าไม่ให้ใครมาจีบ หลิน (เก้า สุภัสรา) น้าสาว จนกระทั่งทั้งสองแยกกันย้ายเข้าไปทำงานกรุงเทพ เมื่อหวนกลับมาเจอกันอีกครั้งเรื่องวุ่นๆก็ตามมา
ดารามากันเต็ม
ภาพยนตร์เรื่องนี้จุดดึงดูดน่าจะอยู่ที่ดารานำทั้งสองคนกับดาราที่ชื่อตัวละครแปะอยู่บนหัวเรื่องแต่ไม่ได้เป็นผู้เริ่มเรื่อง ชานน สันตินธรกุล ที่คนรักภาพยนตร์จะรู้จักเขาได้ใน ฉลาดเกมส์โกง ภาพยนตร์ที่เขาได้วาดฝีมือไว้จนคว้ารางวัลนักแสดงนำสุพรรณหงส์ไปได้ ซึ่งในภาพยนตร์เรื่องนี้เหล่าแฟนๆของเขาก็น่าจะได้รับแฟนเซอร์วิสกันไปเต็มๆ ส่วนผู้ชมทั่วๆ ไปก็จะสามารถเห็นการแสดงที่เข้มข้นของเขาได้ในหนังตลกที่ดูเบาๆ เรื่องนี้
ในส่วนของฝั่งคุณน้าสาว “หลิน” ดาราสาวสุดฮ็อต เก้า สุภัสรา ที่ชายหนุ่มหลายคนบอกว่าแค่เข้าไปดูเธอในเรื่องนี้ก็ถือว่าคุ้มแล้ว ซึ่งนักแสดงเองก็ทำหน้าที่ในบทที่ถูกเขียนขึ้นมาได้อย่างเต็มที่ถึงแม้ว่าในชั่วขณะหนึ่งที่เรื่องราวทั้งหมดดูถึงจุดแตกหักคำพูดจากบทมันอาจจะดูแปร่งๆไปก็ตาม
นอกเหนือจากคู่พระนางแล้วยังมีพลพล พลกองเส็ง นักร้องชื่อดังกระโดดเข้ามาร่วมด้วย นี่ยังไม่นับเหล่าดาราตลกขาประจำหนังตลกๆต่างๆ อย่างโจ๊กโซคูลหรือแอนนา ชวนชื่นอีก
เนื้อเรื่องยาว นาน และซับซ้อนกว่าที่หนังตลกมักจะเป็น
หนังเรื่องนี้มีเนื้อเรื่องที่ยาวและก้าวข้ามผ่านยุคด้วย มีการตัดข้ามเวลามากกว่าหนังตลกทั่วไปจะทำกัน แต่ไม่ได้ดึงอดีตกลับมาหรือสร้างความเปลี่ยนแปลงที่เป็นเหตุเป็นผลกับตัวเรื่อง มันทำหน้าที่แค่เหล่าแหละผลักดันเหล่าตัวละครไปในอีกสถานการณ์หนึ่งเท่านั้น การเล่าเรื่องกลับถูกเล่าผ่าน Voice Over ที่ทำให้นึกถึงการดูละครทีวีมากกว่า แต่กระนั้นในการเล่าเรื่องในช่วงปกติสามารถทำออกมาได้ดีและอยู่ในโทนของเรื่อง ซึ่งไม่ใช่แค่เนื้อเรื่อที่ยาวนานเท่านั้น แต่ก็ยังมีเนื้อเรื่องอีกเส้นหนึ่งที่ถูกเล่าซ้อนไปด้วย ในส่วนนี้สามารถแบ่งออกมาเล่าได้ดี และมีการเล่าที่แยบยล แต่การขมวดและคลายปมในเส้นรองนี้กลับทำได้ไม่ดีและเขียนออกมาเพื่อทำให้เดินพล็อตได้ง่าย
มุขตลกเต็มเรื่อง
แน่นอนว่าหนังตลกก็ต้องขนมุขตลกกันมาแบบจัดเต็ม ในมิสเตอร์ดื้อก็เช่นกันตลอดทั้งเรื่องเราจะได้หัวเราะและอมยิ้มไปตลอด ทั้งมุขปังๆ มุขแป้กๆ และมุขควายๆ
ความรักต้องห้ามกับหนังตลก
เนื้อเรื่องที่ปูเรื่องมาด้วยการความสัมพันธ์ของน้าหลานซึ่งเป็นคนในครอบครัวนั้น ซึ่งตามปกติของสังคมแล้วเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้ถึงขีดสุด ก่อให้เกิดปมสำคัญของเรื่อง และโครงเรื่องหลัก ซึ่งน่าจะเป็นครั้งแรกที่เราได้เห็นเนื้อเรื่องโทนนี้ในหนังตลกแบบไทยๆ ผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไรก็ต้องเข้าไปติดตามในโรงภาพยนตร์กันเอง แต่สิ่งที่ได้นำเสนอไว้ในอีกแง่มุมของความรักก็คือความเห็นแก่ตัว ซึ่งเหมือนจะตั้งคำถามให้กับความรักว่า เราควรจะเห็นแก่คนที่เรารัก หรือเอาตัวเราเป็นที่ตั้ง หรือเราควรจะเจอกันครึ่งทาง แต่ภาพยนตร์เรื่องนี้ก็ปล่อยประเด็นนี้ไปโดยไม่ได้กลับมาตอบคำถามหรือย้ำให้คนกลับไปคิดเลย
กรุงเทพที่แค่ถูกพูดถึงแต่เหมือนไม่มีตัวตน
การใช้โลเคชั่นและพูดถึงเมืองกรุงนั้นถูกย่อลงกลายไปเป็นเพียงสถานที่ถ่ายทำและนามธรรมที่ว่าด้วยอนาคต และหน้าที่การงานเท่านั้น ถึงแม้ภาพยนตร์จะบอกว่าเหล่าตัวละครหลักจะไปทำงานที่กรุงเทพ จะอยู่ที่กรุงเทพ จะเข้าไปเรียนต่อ แต่ทว่าไม่ได้จับกรุงเทพมานำเสนอเลย วิถีชีวิตของคนกรุงเทพก็แทบไม่ได้แสดงออกมา ส่วนที่สวยงาม หรือแม้แต่ให้ความรู้สึกว่าเป็นกรุงเทพเต็มๆ คำยังไม่สามารถทำได้
อาหารที่ดูน่ากิน ที่เป็นทั้งส่วนสำคัญของเรื่องและของประกอบฉาก
มิสเตอร์ดื้อสามารถใส่อาหารน่ากินๆ มาในเรื่องนี้ได้อย่างแนบเนียน และดูเป็นไลฟ์สไตล์ รวมถึงยังสามารถนำเอามาประกอบมุขได้อีก และยังเป็นส่วนหนึ่งของธุรกิจหลักในบ้านที่เลี้ยงดูพระเอก-นางเอกมา แต่ก็เหมือนกับมุขตลกที่ไม่ได้มีความหมายอะไรกับเรื่องมากนักและไม่มีความจำเป็นใดๆ กับเรื่องเลย
ภาพยนตร์เรื่องนี้อาจจะมีอะไรมากกว่าที่เห็นในตัวอย่าง ซุกซ่อนเอาไว้ในเนื้อเรื่องที่อัดแน่นและยาวนาน ถูกบดบังด้วยมุขตลกที่เข้าคิวกันแถวยาวเหยียด แต่ด้วยสาระที่มีน้อย และสิ่งที่ให้กับผู้ดูนอกจากความบันเทิงนั้นอาจทำให้ภาพยนตร์เรื่องนี้เป็นแค่ภาพยนตร์ตลกอีกหนึ่งเรื่องที่จะหายไปตามกาลเวลา
คะแนน : C-
Text – Millenium Flerken
