คุณอาจเคยถูกตั้งคำถามว่า “ความรักคืออะไร?”

ผมเองก็เคย แต่..ไม่รู้จะตอบว่าอะไร จึงมีคำถามที่มักจะตามมาติดๆ ว่า…

“ถ้าอย่างนั้นจะรู้ได้ยังไงว่า ‘ความรัก’  ได้เกิดขึ้นแล้ว?”

มันทำให้ผมนึกถึงเนื้อเพลงท่อนแรกของเพลง ‘มหัศจรรย์แห่งรัก’  ที่ร้องว่า…

“เมื่อใดหัวใจกระวนกระวาย…สับสน…หวั่นไหว…เพราะใครบางคน โดยไม่มีสาเหตุ”

นั่นแหละเป็นคำตอบของผม…ถึงวินาทีที่รู้ว่ารักใครเข้าให้แล้ว…(แล้วคุณล่ะ เพลงไหนที่ทำให้รู้สึกถึงความรัก?)

มนุษย์เรานี้ มีเรื่องเรื่องหนึ่ง ที่มักคิดวนคิดเวียนเป็นวัวพันหลัก ถามแล้วก็ตอบ ตอบแล้วก็ตรวจคำตอบ พอตรวจคำตอบแล้วก็วนกลับมาถามอีกครั้ง…เป็นความสงสัยที่ไม่ค่อยจะสิ้นสุดเสียทีว่า “ความรักคืออะไร”?

นานมาแล้วที่ผมเลิกตั้งคำถาม ทั้งๆที่ความสงสัยยังคงอยู่ ความรักก็คงจะเหมือนกับความสุข และความสำเร็จ ยิ่งตามหาก็ยิ่งเท่ากับว่าไม่เคยพบเคยเห็น…

 ทั้งความสุข ความสำเร็จ และ (รวมถึง) ความรัก จะมาหาเมื่อเราหยุดอยู่นิ่งๆ..

เพราะอะไรหรือ?

เพราะมันอยู่ไม่ไกล…มันอยู่ใน…‘หัวใจ’ ของเราเอง เราจึงต้องนั่งนิ่งๆ แล้วสำรวจตรวจตราหัวใจ

ในหนังเรื่อง Iris นางเอกเป็นคนที่มีตัวตนและโลกส่วนตัวสูงมาก ดูเหมือนว่าเธอไม่เคยรักใครๆ ….แม้ว่าจะเคย ‘สนุก’ กับใครต่อใคร แต่วันหนึ่งเธอสารภาพรักกับชายคนหนึ่ง (ที่เธอคิดว่า) รัก ด้วยการเล่าเรื่องราวมากมายในชีวิตให้เขาฟัง

บางเรื่องเป็นความลับที่ไม่เคยปริปากบอกใคร เป็นเรื่องส่วนตัวถึงความรัก ความหลังที่เคยพบเคยผ่าน แถมยกต้นฉบับที่ปกติไม่มีใครที่ไม่ใช่บรรณาธิการได้อ่าน มาเล่าให้เขาฟัง

เธอกล่าวว่า “เอาล่ะ…บัดนี้คุณเป็นคนที่รู้จักฉันมากกว่าใครๆในโลก และคุณเป็นโลกของฉัน”

ไม่รู้เหมือนกันว่าวินาทีนั้น ผู้ชายคนนั้น มันเข้าใจแค่ไหน..เพราะตั้งแต่ต้นจนเกือบจะจบเรื่อง เขามักจะวนเวียนตั้งคำถาม และสงสัยอยู่ตลอดเวลาว่าเขา ‘ถูกรัก’ หรือไม่? ผู้หญิงที่แต่งงานกับเขาคนนี้ ‘รัก’ เขาหรือไม่…

บั้นปลายชีวิตของไอริสเป็นอัลไซเมอร์ สมองของเธอถูกทำลาย ไม่สามารถจดจำ ไม่สามารถสื่อสารอะไรต่อมิอะไรได้มากมายอย่างที่เคย…

เธอกลายเป็นภาระของผู้ชายคนหนึ่ง ซึ่งในใจของเขายังคงถามตัวเองอยู่เสมอว่า ไอริสรักเขาหรือไม่? แต่สำหรับไอริสไม่ว่าเธอจะเลอะเลือนลืมใครต่อใคร …แต่เธอไม่เคยลืม ‘ความรัก’ กับ ‘คนที่เธอรัก’

เธอเคยกล่าวปาฐกถาว่า ในโลกนี้มี ‘ภาษา’ ที่มนุษย์แต่ละชาติพันธุ์กำหนดและสร้างขึ้น เพื่อใช้สื่อสารกันมากมาย ภาษาคือเครื่องมือที่จะช่วยเปิดประตูให้มนุษย์เชื่อมต่อถึงกัน

เธอตั้งข้อสงสัยว่า ถ้าวันหนึ่งภาษาของมนุษย์ถูกทำลายไป จะเหลือเครื่องมือสื่อสารชนิดไหนให้ยึดโยงถึงกันนะ

และเธอก็ตอบว่า…

‘ภาษารัก’ จะเป็นเครื่องมือชิ้นสุดท้ายที่หลงเหลืออยู่ และทำหน้าที่นั้น…

ระหว่างเจ็บป่วยเธอจึงมีผู้ชายคนนี้เป็นที่พักพิง เธอเกาะติดเขาแจ ร้องเรียกหาเขาในยามที่รู้สึกหวั่นไหว …หวาดกลัว..เชื่อฟังเขา…ในยามที่เขาออกคำสั่ง เธอไม่เคยลืมเขา เพราะเขาอยู่ในหัวใจของเธอ ไม่ใช่สมองของเธอ

และกว่าที่ ‘เขา’ จะรู้สึก ‘ถูกรัก’ คนที่เขารอให้ ‘รัก’ ก็จากเขาไปเสียแล้ว….

ถึงวันนี้ผมไม่สนใจนักว่าความรักคืออะไร?

เพราะเอาเข้าจริงผมก็ยังคงไม่รู้ว่าความรักคืออะไร

ความรักคงเป็นอะไรได้สารพัด….(ดอกไม้ ตาหวาน สีชมพู หัวใจ ท้องฟ้า คลื่อนทะเล ฯลฯ)

จึงแค่รู้ (ให้ได้) ว่า….

‘อะไร‘ คือความรัก (บ้าง) ก็พอแล้ว…

แล้วคุณล่ะ…ความรักของคุณคืออะไร..??

ขอบคุณข้อมูลจากหนังสือ “ขวบปีของความรัก”