เรื่องราวการต่อยตีกันในสมัยเรียนถือเป็นเรื่องปกติสำหรับวัยรุ่นที่เลือดกำลังพลุ่งพล่าน แต่การต่อยตีในอุดมคติที่ใช้แต่กำปั้นวัดกันว่าใครเจ๋งกว่าจริงนั้น น่าจะแสดงถึงความเป็นลูกผู้ชายที่แท้จริง และหากจะกล่าวถึงการ์ตูนสักเรื่องที่ลูกผู้ชายทุกคนควรอ่านนั้น ผมแนะนำ จอมเก บลูส์ (ろくでなしBLUES)

“จอมเก บลูส์” แต่งโดย อาจารย์ มาซาโนริ โมริตะ ในช่วงปี พ.ศ 2531 – 2540 ซึ่งในช่วงแรกที่ตีพิมพ์ในไทยนั้นยังเป็นแบบไม่มีลิขสิทธิ์ ถูกตีพิมพ์ในชื่อ อย่างนี้สิบลูส์ และอีกหลายชื่อก่อนจะมาจัดพิมพ์ในแบบลิขสิทธิ์ถูกต้องโดยสำนักพิมพ์ Siam Inter Comics

“จอมเก บลูส์” เป็นการ์ตูนแนวนักเรียนนักเลงที่มีความเป็นนักเลงแบบแท้จริง คนจริงน่าเคารพนับถือในความรักพวกพ้องหรือการให้เกียรติศัตรูซึ่งอาจจะเป็นการยอมรับกันด้วยการใช้กำปั้นก่อน ในการ์ตูน ไม่มีคำว่าปืน อาวุธ และมีด แต่จะเป็นการใช้ศิลปะการต่อสู้ด้วยหมัดเราหรือร่างกายล้วนๆ อย่างมวย ยูโด คาราเต้ หรือมวยปล้ำ จะเป็นการสู้กันตัวต่อตัวบ้าง ตะลุมบอนบ้าง

เรื่องราวในการ์ตูนอาจจะเน้นที่การต่อยตีกับโรงเรียนอื่นแบบสุดมัน แต่ก็แทรกมุกตลกได้อย่างฮาไม่แพ้ใคร แถมด้วยเรื่องราวความรักที่วัยรุ่นชายก็ต้องมีกันบ้างจริงไหม ประกอบกับการวาดของอาจารย์ มาซาโนริ โมริตะ ที่มีเอกลักษณ์และออกแบบตัวละครได้น่าติดตาม

เนื้อเรื่องของ “จอมเก บลูส์” จะเล่าถึงเด็กหนุ่มในวัยมัธยมศึกษาตอนปลายซึ่งเป็นตัวเอกของเรื่องชื่อ มาเอดะ ไทซน เด็กผู้มีความสามารถและความชอบในกีฬามวยสากล และการชกต่อยทะเลาะวิวาท นิสัยนิ่งๆเงียบๆ แต่มีจิตใจที่ดีและรักเพื่อนฝูงอย่างจริงใจ มาเอดะ มีความฝันว่าอยากจะเป็นนักมวยสากลระดับโลกให้ได้ มาเอดะได้เข้าศึกษาที่โรงเรียน เทเคน ณ โตเกียว ในเขต คิจิโยยิ โดยมีเพื่อนสนิทอีก 2 คน คือ ยามาชิตะ คัตสึยิ และ ซาวามูระ โยเนยิ โดยเรื่องราวในช่วงแรกจะเป็นเรื่องราวการต่อสู้กันในโรงเรียนเทเคนก่อน มาเอดะ ถือว่าเป็นอันดับ 1 ของโรงเรียน ทำให้ชื่อของมาเอดะเองเริ่มเป็นที่รู้จักและขยายศัตรูออกไปในระดับเขต จนถึงเรื่องราวของ 4 จตุรเทพแห่งโตเกียว ที่มี มาเอดะ แห่งเขต คิจิโยยิ, โอนิซึกะ จากโรงเรียนในเขต ชิบุยะ ทั้งโหดและมีฝีมือ, ยาคุชิจิ จากโรงเรียนในเขต อาซากุสะ ผู้มีความคล่องแคล่ว ฝีมือแทบไม่แพ้มาเอดะเลย และสุดท้าย คาไซ จากโรงเรียนในเขต อิเคะบุคุโร่ ก่อนจะตะลุยข้ามจังหวัดต่อไป

แม้เรื่องราวของ จอมเก บลูส์ อาจจะดูเหมือนเป็นการ์ตูนที่รุนแรง แต่ในความจริงมันเป็นการแสดงความเป็นลูกผู้ชายอย่างแท้จริง ความรักในพวกพ้อง การยอมรับให้เกียรติศัตรูที่เราต่อสู้ด้วยอย่างเต็มกำลังด้วยฝีมือและใจ ซึ่งสุดท้ายมันก็ก่อเกิดเป็นมิตรภาพที่แท้จริง เคยคิดว่าถ้าโลกเราเป็นแบบนี้ก็คงดี แต่มันคงเป็นได้แค่ในโลกอุดมคติเท่านั้น เพราะทุกวันนี้คนที่บอกว่าลูกผู้ชายกลับใช้แต่เครื่องทุ่นแรงเพื่อเอาชนะ มันเลยเป็นชัยชนะที่จอมปลอมและหวังแต่การลอบเอาคืนกันนั่นเอง

ขอบคุณข้อมูลจาก http://rokudenashiblues-th.blogspot.com